Στην Ελλάδα που χάνεται, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα που θυμίζει την παλιά σε ήθος, ανδρεία, ενσυναίσθηση…
Πίσω από το πένθος που έχει βυθιστεί η χώρα από το πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη, κρύβονται και ιστορίες ηρωισμού νέων ανθρώπων, οι οποίοι κατάφεραν να βγουν αλώβητοι και αντί να απομακρυνθούν από τον κίνδυνο, με αυτοθυσία έσωσαν συνεπιβάτες τους που ήταν παγιδευμένοι στα άλλα βαγόνια.
Μία τέτοια ιστορία είναι και του 20χρονου Αντρέα Αλικανιώτη, ο οποίος είχε την ατυχία να επιβιβάζεται στο βαγόνι 2, η κατάσταση στο οποίο, όπως και στο 1 και το 3 ήταν η χειρότερη από όλα. Κατάφερε όμως να βγει αλώβητος, αλλά δεν απομακρύνθηκε. Βλέποντας τη φωτιά που είχε ξεσπάσει και σπάζοντας ένα τζάμι, ο Ανδρέας Αλικανιώτης βοήθησε τουλάχιστον δέκα ανθρώπους να απεγκλωβιστούν.
Την αποκάλυψη έκανε η γιατρός, Επιμελήτρια Α΄, Ιστοπαθολόγος του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Λάρισας, Έρη Τζιαστούδη, η οποία τον χαρακτήρισε “επίγειο άγγελο”.
Η ανάρτηση της Έρης Τζιαστούδη:
“Αν και ο ουρανός γέμισε σήμερα από αγγέλους, είμαστε τυχεροί που έχουμε ανάμεσά μας έναν επίγειο άγγελο τον 20χρονο φοιτητή Ανδρέα Αλικανιώτη,ο οποίος βγήκε σχεδόν αλώβητος από το 2ο βαγόνι. Είναι ένας ήρωας γιατί με κίνδυνο της ζωής του, με την τεράστια φωτιά δίπλα του, δεν εγκατέλειψε το βαγόνι αλλά κατάφερε και έσπασε μόνος του το τζάμι και έσωσε τουλάχιστον δέκα ακόμη παιδιά,αγόρια και κορίτσια.
Μέσα στη σημερινή μαύρη ημέρα ο Ανδρέας μας έδειξε πως η νέα γενιά των Ελλήνων έχει καλοσύνη, αρχές και ήθος!
Συγχαρητήρια όμορφε Ανδρέα μου, συγχαρητήρια στους γονείς που σε μεγάλωσαν!!!”.
Ο 20χρονος Ανδρέας, ο ατρόμητος νεαρός που βρισκόταν στο δεύτερο βαγόνι της φονικής σύγκρουσης τρένων στα Τέμπη, μίλησε στην ΕΡΤ και περιέγραψε όσα θυμάται από την στιγμή του δυστυχήματος. Ο νεαρός και η περιγραφή του συγκινούν καθώς κατάφερε να βγει ζωντανός από το τρένο και παράλληλα, με την ψύχραιμη προσωπικότητά του, να βοηθήσει να σωθούν δεκάδες επιβάτες.
Όπως χαρακτηριστικά είπε ο Ανδρέας, αυτό που θυμάται από την αρχή της σύγκρουσης των τρένων στα Τέμπη, είναι ένα δυνατό τράνταγμα και μετά να ξεκινά η πυρκαγιά. “Κατά τις έντεκα και είκοσι περίπου, όταν εγώ συνεννοούμουν με την παρέα μου για το ποιος θα με πάρει από τα τρένα και τι ώρα θα φτάσουμε εν τέλει, γιατί υπήρχε μία ώρα σχεδόν καθυστέρηση, ένιωσα ένα δυνατό τράνταγμα. Και μετά ακούστηκε και το “μπαμ”. Ουσιαστικά μετά, αυτό που ακολούθησε ήταν να συρθεί το βαγόνι και να να αρχίσει η πυρκαγιά και μαζί και οι σπινθήρες που ακολούθησαν από τις μηχανές. Μαζί με αυτό, ακολούθησαν εννοείται και οι φωνές για βοήθεια και οι φωνές από τον πανικό”, εξήγησε.
Ο Ανδρέας ανέφερε πως υπήρχαν κάποια άτομα σαν εκείνον, που είχαν ψυχραιμία και κατάφερναν να καθησυχάσουν τον κόσμο, με αποτέλεσμα να βοηθήσουν την τραγική κατάσταση. Όπως περιέγραψε, κατάφερε να σπάσει το τζάμι του βαγονιού, το οποίο ήταν ήδη ραγισμένο.
Έπειτα, μπόρεσε, μαζί με τους φίλους του, να πετάξουν έξω τις βαλίτσες ώστε να μπορέσουν να προσγειωθούν όλοι όσοι θα έβγαιναν από το παράθυρο, στα μαλακά. “Ένας – ένας, πρώτα οι κοπέλες και οι βαριά τραυματίες και τελευταίοι εμείς που είχαμε τραυματιστεί πιο ελαφριά, πηδήξαμε από ένα υψόμετρο περίπου τριών – τεσσάρων μέτρων σε ένα χαντάκι και προσγειωθήκαμε στις βαλίτσες” τόνισε.
Όσο για τους πόσους ανθρώπους κατάφερε να βοηθήσει, ο Ανδρέας είπε: “Σίγουρα βοηθήσαμε μέσα στο μέσα στην αμαξοστοιχία του βαγονιού 2, την καμπίνα τη δικιά μας την 9, αριστερά δεξιά βοήθησα πάλι εγώ με τους φίλους μου να βγουν να απεγκλωβιστούν, ίσως κάποια άτομα, θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι τράβηξα δύο -τρείς κοπέλες από την διπλανή καμπίνα και κατάφερα να τις βάλω μπροστά στο παράθυρο, από όπου θα πηδούσαν κιόλας”, εξήγησε.
Θυμάται ότι οι περισσότεροι επιβάτες ήταν νεαροί, άτομα 18 – 23 και ο ίδιος νιώθει τυχερός καθώς, όπως είπε: “Πάλι καλά τη γλίτωσα με μικροτραυματισμούς, μικροεκδορές και κάποια εγκαύματα πρώτου βαθμού. Δεν έχω τίποτα σοβαρό”.
Η στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στο μυαλό του είναι, όπως ανέφερε, η στιγμή που έσβησαν τα φώτα. Η αρχή της τραγωδίας. “Δεν θα ξεχάσω ποτέ με το που έσβησαν τα φώτα, όταν εκτροχιάστηκε το βαγόνι, όταν έκανε το λεγόμενο “Γ”. Έσβησαν τα φώτα. Και φωτιζόμασταν ουσιαστικά από φλόγα, από τους σπινθήρες. Και μέσα σε αυτά υπήρχε εννοείται και η αποπνικτική κάπνα που επικρατούσε μέσα στα βαγόνια αλλά και έξω, όπου υπήρχε πυρκαγιά πάνω στο βαγόνι”, είπε.
“Δεν είμαι ήρωας, μη με αποκαλείτε έτσι”
Ο Άγγελος Τσιαμούρας, βρέθηκε το Σαββατοκύριακο στην Πάτρα με την παρέα του και έζησε για πρώτη φορά από κοντά το Καρναβάλι.
Η μοίρα, όμως, τον έφερε αντιμέτωπο με τον θάνατο. Βρισκόταν στο βαγόνι Νο 6 του μοιραίου επιβατικού τρένου, που συγκρούστηκε με άλλο εμπορικό. “Νιώσαμε τρία ταρακουνήματα, το ένα πιο ασθενές σε σχέση με το άλλο κι αμέσως καταλάβαμε σε τι κίνδυνο βρισκόμασταν” είπε στην εφημερίδα “Πελοπόννησος” και πρόσθεσε:
“Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο, πέρα από το ότι έπρεπε να βοηθήσω τους συνανθρώπους μου. Μαζί με τον φίλο μου Γιώργο τρέξαμε στα βαγόνια 3 και 4 για να σώσουμε, όσο το δυνατόν, περισσότερο κόσμο και καταφέραμε μαζί με τους διασώστες να βγάλουμε 16 άτομα. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι έπρεπε να σώσω ακόμη ένα άτομο. Τίποτα άλλο! Η αδρεναλίνη είχε χτυπήσει κόκκινο. Στο βαγόνι Νο 3 είδαμε πολλούς νεκρούς. Δεν μπορούσες να κάνεις, δυστυχώς, πολλά πράγματα. Η φωτιά είχε επεκταθεί. Το βαγόνι Νο 1 διαλύθηκε αμέσως, το βαγόνι Νο 2 καταστράφηκε από τη φωτιά. Δεν είμαι ήρωας, μη με αποκαλείτε έτσι. Εκανα απλά το καθήκον μου, έναντι των συνανθρώπων μου. Εκφράζω τα βαθιά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των νεκρών. Ελπίζω η Πολιτεία, πλέον, ν ‘ αναλάβει τις ευθύνες της, για να μην επαναληφθούν παρόμοιες τραγωδίες και στο μέλλον”.
